|
VERSLAG DEEL 3 11 juli dag 7: Hamburg |
|
Hamburg was als
concurrent van Rotterdam in de slag om beladen zeeschepen voorzien van een
echte klassieke vrijhaven. Hekken en muren zorgden
voor een hermetisch afgesloten havengebied waarbinnen de goederen zich als
het ware nog in het buitenland bevinden. Wil je daar lading uit ontvangen
richting Duitsland of verder Europa in, dan kan dat alleen maar – na het
vervullen van de benodigde formaliteiten en eventueel betalingen - door het
passeren van een fysieke controle door de Duitse douane.
Overslag in Freihafen Hamburg Rotterdam heeft daar
tegenover de slogan gehanteerd “Vrijer dan een vrijhaven”. Natuurlijk kende
ook het Rotterdamse systeem zijn controles maar er was geen muur. Veel meer
was – zeker in latere jaren – sprake van een administratief toezicht op de
goederenbeweging. Na de harmonisatie van
de wetgeving op dit gebied binnen de EG hebben beide partijen wat water bij
de wijn moeten doen. Bekend zijn de controle
van containers op hasj, sigaretten, enz.
– en sinds kort in het nieuws –op eventuele begassing van allerlei
producten. Dit alles behoorde,
alweer zo’n 15 jaar geleden – tot mijn dagelijkse werk: het verrichten van de
nodige stappen die een gevolg zijn van de douanewetgeving, om
entrepot/transito goederen tot tevredenheid van de klant – bij invoer met zo
weinig mogelijk invoerrechten en altijd zo snel mogelijk – en in goede
samenwerking met de douane, op hun bestemming te krijgen. Het bezoek aan Hamburg
bracht hierdoor bijzondere herinneringen naar boven. Net als in Rotterdam
zijn oude havengebieden omgebouwd tot moderne woonwijken. Het pendelbusje dat
ons de stad inbrengt laat ons daar wat van zien.
Daniel Richter tentoonstelling in de Hamburger
Kunsthalle mei/aug. 2007. Het museum ligt nogal
alleenstaand bij de Alsterufer. Het kost moeite de ingang te vinden van dit
uit drie gebouwen bestaande museum. We geven jassen, rugzakken en paraplu’s
af in de garderobe en trekken door het ondoorgrondelijk doolhof van al dan
niet onderaardse gangen van het ene gebouw naar het andere.
Van Ernst Ludwig Kirchner hangt er het
schitterende Zelfportret met model. De trektocht door het
museum is vermoeiend en ik laat me op een witte kubus zakken. Ank en G.B.
gaan nog naar boven voor een hedendaagse kunstenaar op wiens werk – zo maak
ik uit de folder op – de termen woest, kleurrijk en realistisch van
toepassing zijn. Link: www.hamburger-kunsthalle-de
Nu zijn dat geen doelen vandaag
want ik wil ook nog op zoek naar … een schaakboek, die moet je hier beslist
kunnen vinden, als je de adressen paraat hebt. We vragen naar een
antiquariaat en dat helpt. We komen bij een prachtige zaak, kunst- annex oude
boekenhandel. We mogen nergens
aankomen en een bediende brengt ons een stapeltje schaakboeken. Er zit een
prachtige jaargang bij van het Duitse bondsblad van rond 1950. De vraagprijs
is in overeenstemming met de status van het pand en zijn uitbaters en we
willen de handelaar niet beledigen. We staan weer op straat, het regent nog
steeds, maar we behoeven geen boeken te dragen, dat scheelt.
Dee Dee Bridgewater is de artiest van de avond. Gezeten op een
stoeltje aan de rand van het toneel, buigt ze zich voorover naar haar publiek
op de eerste rij en zingt met zwoele stem haar jazzy songs. Ooit is zij de
enige opvolger van Ella Fitzgerald genoemd. Sfeervolle avond waar
veel bezoekers van genoten hebben - mannen en vrouwen -, maar mijn ding is
het niet. Na een heel gezellig
diner à sept zijn we met de beide dames aan dek geweest. Toen het al donker
was vertrok de boot uit Hamburg richting Rotterdam. We voeren langs veel hel
verlichte industrie. Het was al laat en we hebben de Elbe
verder gelaten voor wat het was.
Jazzgangers op kooi Elbe-oever in Hamburg Na een dag die wat
missers kende, de regen enz. ook maar een foto die een mislukking bleek maar
toch leuk is om te zien.
Hamburg by night. |
|
NORTH SEA JAZZ CRUISE
2007 VERSLAG DEEL 3 12 juli dag 8: op zee |
|
We worden om kwart over negen
wakker, wat een weelde. De gordijnen zijn dicht en dan blijft ’t het echt
donker. De laatste dag op zee.
Het schip deint behoorlijk. CNN geeft voor morgen
20-25˚, dat is meer dan we de hele week bij elkaar gehad hebben. Ank ligt nog heerlijk in
bed met muziek van Keith Harriet. Ik ga naar de Queen’s Lounge voor
informatie about disembarkment on
Friday. Over koffers labellen,
klaarzetten in de gang, hoe laat je van boord kunt enz. Na ons late ontbijt in
het Lido drinken we koffie in de bibliotheek. Een favoriete plaats waar je
luxe paart aan rust en, als je dat wilt, een gesprek. We komen G. daar tegen
die naarstig op zoek is naar z’n kluissleutel.
Om 6 uur vanavond McCoy
Tyner! Hij is al lang een van mijn jazz-pianohelden. Zijn Cd’s behoren tot de
meest gedraaide uit m’n (zeer bescheiden) muziekcollectie. Weer in de Queen’s Lounge
maak ik, in afwachting van de Marcus Miller Band, wat aantekeningen voor dit
verslag. Geheel in de stijl van deze cruise laten de wolken vandaag nog één keer de Oslofjord zien. Er groeit een gevoel van
weemoed i.v.m. het verlaten van het schip. Ik zal dit zo
verschrikkelijk missen. Je gaat van dit schip en het leven aan boord houden. Je bent volkomen, 100%,
in een andere wereld. Het varen is fascinerend en rustgevend. Ik voel me
thuis op zee. Er zijn wel veel mensen aan boord maar die vormen geen
belemmering voor het ervaren van stilte, verlatenheid, afstand van de wereld.
De Marcus Millerband, die het bindende element vormde in het concertaanbod van deze week Ik vraag nog aan de
ex-stuurman wat de rilling betekende die bijna onheilspellend door het schip
trok toen we voor onze eerste vaart uit Kopenhagen vertrokken. Een trilling,
eigenlijk meer een rilling, een regelmatig bonken, dat van voor naar achter
door het schip trekt, dat mij even deed vermoeden dat dit een gammele boot
was. Hij legt uit dat dit
komt door de bijzondere situatie in Kopenhagen. De “Rotterdam” lag aan een
kade waar net genoeg of net niet genoeg water staat; bij het starten van de
scheepsmotoren wordt als het ware zand onder het schip weggezogen. De boot
komt dan – ik zeg het maar in mijn eigen lekenwoorden - hobbelend op gang. Vreemd blijft het. We doen wat klusjes op
deze laatste dag aan boord. Ons de vraag stellen wat
we morgen aan zullen doen en dan de koffers pakken. Die moeten vannacht om 2
uur voor de deur staan (en stonden er 6 uur ’s morgens nog). Het concert van McCoy
Tyner is grandioos en het muzikale hoogtepunt van deze jazzcruise.
Fantastisch om de man in levenden lijve te zien en te horen spelen, een
grootheid. De 69-jarige is nog steeds de meesterpianist die ooit zei: all
music is “a journey of the soul into new, uncharted territory.” (The ROUGH GUIDE to JAZZ, 3rd Ed. 2004)
Geloof het of niet: dit is McCoy Tyner en zijn band ’s Avonds gaan we voor
de laatste keer naar het diner in de La Fontaine Dining Room. We wisselen email-
en woonadressen uit. Het afscheidnemen bewaren we voor morgenochtend. |
|
NORTH SEA JAZZ CRUISE 2007 VERSLAG DEEL 3 vrijdag13 juli :
Uitstappen aan de Wilhelminakade |
|
Vannacht ben ik om 3 uur
opgestaan om de aankomst bij Hoek van Holland mee te maken. Ik was een beetje
te laat. Vanuit onze hut aan bakboord was het nog aardedonker maar aan dek
gekomen zie ik aan stuurboord de
Maasvlakte in volle verlichting. Achtereenvolgens zie ik
Hoek van Holland, Maassluis en Schiedam voorbij komen, alles duister maar
hier en daar met wat lantaarnverlichting. Meer verlichting ter
hoogte van Europoort, dat is continu in bedrijf. Heel vaag komt er een
ochtendschemer opzetten waardoor ik de contouren van de Euromast en het
moderne gebouw van het Scheepvaart- en Transportcollege zie opdoemen.
De Erasmusbrug in duister ochtendgloren
Blik op de Willemskade met het Wereldmuseum, daarachter het Erasmus Medisch Centrum Ineens zijn we voor de
Erasmusbrug aangekomen die dank zij de nog lang niet boven de horizon
uitgekomen, maar toch al een beetje van uit het oosten werkzame zon, een
prachtig beeld vormt. Even later is de boot
aan de wal en wordt de gangway naar de scheepswand gereden en vastgekoppeld.
We zijn in onze thuishaven. We behoren tot de groep
die om 10 uur van boord “mag” en hebben dus
nog alle tijd om te ontbijten in het Lido. Van onze
dinertafelgenoten zien we niemand meer, de dames niet en G. niet. Jammer,
maar we hebben de foto’s en de adressen. Rinus en Marja blijven ook gedurende
het North Sea Jazz Festival in Ahoy nog aan boord. Wel zien we TV Rijnmond
in de Lido interviews afnemen o.a. van Jan Willem. Er is dezer dagen in de
media ruime aandacht voor het fenomeen Jazzcruise
dat immers dit jaar voor het eerst in combinatie met het North Sea Jazz Festival
is georganiseerd. Wat ons betreft heeft
deze JAZZcruise alles overtroffen
wat we ons maar hadden voorgesteld. De optredens waren stuk voor stuk top; voor
zover dat nog het geval was zijn we nu helemaal toegewijd aan de JAZZ. We verlaten de stateroom, nemen afscheid van ISKAR onze hutsteward, de
vriendelijke, bescheiden en zorgzame toeverlaat, en zetten hem op de foto.
Iskar, de
hutsteward Koffie
naast de boot Aan dek gekomen zien we
Mignon, Lara en Jonathan al zwaaien. We gaan de trap af naar de gangway,
onderwerpen ons aan het vaste ritueel van de security die bij het aan boord
en van boord gaan altijd onze pasjes scant en onze gezichten vergelijkt met
de in de boordcomputer opgeslagen plaatjes. Dit keer geen gescan van bagage,
rugzakken en tassen want dat gebeurt alleen bij aan boord gaan. De koffers
staan intussen klaar in de loods. Door de slurf aan de wal
en weer wederzijds enthousiast zwaaien. Wat ontzettend leuk dat ze er zijn,
het lijkt wel of we na 50 jaar weer terug keren van het andere eind van de
wereld. Nu de koffers ophalen en
we kunnen de vroeg opgestane en eerst gisteravond laat van vakantie in
Frankrijk vermoeid teruggekeerde familie begroeten. We knuffelen Mignon, Lara
en Jonathan en het is heerlijk ze weer te zien. Even later arriveren ook
Wineke en Ben met Jelle en Lisa. Zo is er een uitgebreide welkomstcommissie
om ons te ontvangen. Het is een voorrecht om zoveel aandacht van hen te
krijgen.
Jelle en Jonathan Dááág boot Lara
We zitten recht onder de
“Rotterdam” en de enorme afmetingen van het schip maken indruk. Jonathan en Jelle spelen
samen tussen de bezoekers door en hangen aan het Heras-hek: “Jelle als
hooligan.” Mignon net terug uit Frankrijk was met Lara en Jonathan, allen nog
slaperig, voor dag en dauw present. Na een uurtje brengt
Mignon ons met alle spullen naar huis en ook dat is luxe. van boord ‘mag10 |
|
|
